پارتیشن بندی جداول

امروزه سازمان ها از بانک های اطلاعاتی استفاده می کنند که اندازه آنها معمولا خیلی بزرگ بوده و به چندین گیگا بایت می رسند . اینگونه بانک های اطلاعاتی را بانک های اطلاعاتی خیلی بزرگ و یا به اختصار VLDB می نامند . برای مدیریت بهتر این نوع بانک اطلاعاتی از اوراکل 8i به بعد ویژگی جدیدی به نام پارتیشن بندی به ان اضافه شده است که با کمک آن می توان یک جدول، ایندکس و جداول مبتنی بر ایندکس را به بخش های کوچکتری به نام پارتیشن تقسیم نمود .

مزایای پارتیشن بندی

1-افزایش کارایی پرس و جوها : به عنوان مثال هنگامیکه میلیون ها رکورد مالی از سال 1385 تا 1395 دارید معلوم است که بیشتر با داده های سال جاری کار می کنید پس بهتر است براساس سال مالی این جداول را پارتیشن بندی نمایید .

2-مدیریت آسان جدوال بزرگ با تقسیم بندی آنها به بخش های کوچکتر

3-انجام سریع عملیات import ، export ، پشتیبان گیری ، بازیابی و انتقال داده ها بین جداول و بانک های اطلاعاتی مختلف

4-کاهش زمان Recovery

5-کاهش تاثیر خطاها

چه هنگامی باید یک جدول را پارتیشن بندی کرد ؟

در موارد زیر بهتر است جداول را پارتیشن بندی نمود :

1-هنگامیکه اندازه جدول بزرگتر از 2 گیگا بایت باشد .

2-جداولی که دارای داده های بایگانی شده باشند . برای مثال ، جدولی که دارای داده های مربوط به سال های مالی مختلف بوده و در حال حاضر فقط از داده های سال جاری استفاده می شود .

3-هنگامیکه قرار است داده های یک جدول روی دیسک های مختلف توزیع شوند .

روش های پارتیشن بندی جداول

روش های مختلفی جهت پارتیشن بندی یک جدول وجود دارند که عبارت است از :

پارتیشن بندی ساده یا یک سطحی که شامل موارد زیر می باشد :

• پارتیشن بندی Range: متداول ترین روش پارتیشن بندی است . در این روش داده ها براساس کلید پارتیشن بندی به پارتیشن های مختلف تقسیم می شوند . کلید پارتیشن معمولا یک ستون یا نوع داده تاریخ می باشد.

• پارتیشن بندی List : در این روش داده ها براساس لیستی از مقادیر گسسته یک فیلد به پارتیشن های مختلفی تقسیم می شوند . مانند فیلد شهر که می تواند شامل مقادیری مانند تهران ، اصفهان ، تبریز و ... باشد و رکوردها براساس فیلد شهر در یکی از این پارتیشن ها قرار گیرند .

• پارتیشن بندی Hash : در این روش داده ها براساس یک الگوریتم Hashing به پارتیشن های مختلف تقسیم می شوند. تنها کافی است تا کلید پارتیشن بندی و تعداد پارتیشن مورد نظر را مشخص نمایید . بقیه کارها را اوراکل به طور خودکار انجام می دهد .

• پارتیشن بندی Interval : این روش تعمیم یافته روش Range و براساس دوره زمانی می باشد به گونه ایکه به بانک اطلاعاتی امکان می دهد تا بتواند به طور خودکار ، هنگامیکه داده ها از محدوده مشخص شده توسط روش Range خارج شوند براساس یک Interval خاص پارتیشن جدیدی ایجاد نماید.

• پارتیشن بندی سیستمی: در این نوع پارتیشن بندی پس از ایجاد پارتیشن، تمام عملیات مربوط به کنترل پارتیشن بندی به جای اینکه توسط بانک اطلاعاتی انجام گیرد، توسط برنامه کاربردی انجام می شود.

• پارتیشن بندی ارجاعی :از این روش برای پارتیشن بندی جداولی که شامل کلید خارجی می باشند، استفاده می شود. در این روش پارتیشن بندی، جدول detail براساس همان کلید پارتیشنی که جدول master براساس آن پارتیشن بندی شده است پارتیشن بندی می شود.

• پارتیشن بندی بر مبنای ستون مجازی : این روش یک روش مجزای پارتیشن بندی نبوده و به این معنا است که می توان از ستون های مجازی (ترکیبی از ستون های موجود) به عنوان کلید پارتیشن بندی در تمام روش های پارتیشن بندی ساده و یا سطح اول استفاده نمود.

پارتیشن بندی ترکیبی یا دو سطحی که شامل موارد زیر می باشد :

• Range-Range
• Range-List
• Rabge-Hash
• List-Range
• List-List
• List-Hash
• Interval-Range
• Interval-List
• Interval-Hash

بدست آوردن اطلاعاتی در مورد پارتیشن ها

برای مشاهده اطلاعات مربوط به پارتیشن ها می توانید از ویوهای زیر استفاده نمایید :

• DBA_TAB_PARTITIONS
• DBA_PART_TABLES