این تاپیک درباره این بحث میشه::چرا بیایم روی هسته سیستم عامل کار کنیم و وقت بذاریم?چرا نریم روی مباحث دیگه سیستم عامل کار کنیم و همچنین معایب و مزایا وقت گذاشتن و کار کردن روی هسته لینوکس یا کلا سیستم عامل نه نتها لینوکس...یا این که چرا بیایم و یه سیستم عامل ایجاد یا بیایم یه توزیع از لینوکس ایجاد کنیم?????
آخرین ویرایش به وسیله alizadehsoha : یک شنبه 06 مهر 1393 در 22:53 عصر
این بحث ها خیلی تکراری و بی نتیجه هستن. بهتره کار عملی کنید و خودتون تجربه کنید
اگه بخوایم همه چی رو خودمون تجربه کنیم که عمرمون تموم شده.باید از نظرات دیگران استفاده کنیم.
الزامی نیست که همه همه چیز رو تجربه کنند، ولی خیلی ها کنجکاو هستن و دوست دارن خیلی چیزها رو خودشون تجربه کنن.
و البته کاری مثل توزیع لینوکس یا سیستم عامل ساختن که مصرف مواد مخدر نیست، ضرری نداره. فوقش رها میشه.
سلاماگه بخوایم همه چی رو خودمون تجربه کنیم که عمرمون تموم شده.باید از نظرات دیگران استفاده کنیم.
اینکه بدون اینکه چیزی رو تجربه کنیم در موردش بشینیم و نظر بدیم خیلی ساده هست اما بیخوده. چطور می تونید در مورد چیزی که تجربه ندارید نظر بدید و بگید خوب هست یا بد و یا اصلا شدنی هست و یا نه.
این قضیه مثل این می مونه که بگیم که موتور جت نسازیم چون هر کاری کنیم به مثلا جنرال موتور نمی رسیم (و وقتی اون میسازه چی نیازی هست). خب کم کم این تامین پیدا میکنه به این که مثلا شکلات نسازیم چون بهترش داره از ترکیه میاد و ... اگر اینجوری پیش بریم فقط توی فروش نفت و لم دادن رتبه یک رو پیدا میکنیم.
اگر اینجوری بخواییم ادامه بدیم که هیچ وقت نمیشه جلو رفت و بعد یه مدت میشیم شبیه غار نشین ها
میشه اینجوری بحث رو ادامه داد: خیلی خوب لینوکس خفن هست. خیلی سخته بهش رسیدن اما ایرداتش چیه؟ چه شکلی میشه حلش کرد؟ چجوری میتونیم یکی بهترش رو بسازیم. (این نقطه کم کم نزدیک میشیم به اون خواسته هامون). بالاخره از یه جایی باید علم وارد شه و تکنولوژی داخل کشور باشه.
حتی توی بحث تجاری کردن هم شما باید این اصول رو خوب بدونید و اونها رو کامل درک کنید. تا بتونید مثلا توی هسته لینوکس تغییر بدید تا مثلا اندروید بتونید بسازید.
این دیگران کین ؟ آدمای خوبین ؟میشه بهشون اعتماد کرد؟برنامه هاشون با باگهای عمدی نمی نویسن؟ برنامه هاشون مورد حمله استاکس نت قرار نمی گیره ؟ تو مواقع ضروری برنامه هاشون تبدیل به سلاح کشتار جمعی نمیشن؟ راستی کسی اینجا رابطه اسنودن با دیگران رو می دونه؟ این دیگرا با خون ریزی قلبی اینترنت ربطی دارن؟به امید روزی که دیگران به نظر ما اهمیت بدن.باید از نظرات دیگران استفاده کنیم
بزرگترین مشکل حال حاضر از نظر من همین اعتماده ، هیچکس هیچکس دیگه ای رو قبول نداره
افراد دیگه رو باید قبول داشت اما برای روز مبادا هم باید صلاحی داشت که بشه جلوشون ایستاد. باید تا حدی قدرت داشت که بقیه از خیانت کردن و ... بترسن. می بینید که کسی جرات حمله به ایالات متحده رو نداره و این خودش به صدها صلاح می ارزه یه جورهایی گارانتی هست برای این کشور که بتونن تصمیم های خیلی راحتر تو هر بعدی بگیرن (باید به این نقطه رسید)بزرگترین مشکل حال حاضر از نظر من همین اعتماده ، هیچکس هیچکس دیگه ای رو قبول نداره
پروژه های علمی مثل آراکس و .... نمیتونن جنبه تجاری پیدا کنن و مورد حمایت ارگانی هم قرار نمی گیرن اما همشون پیش ضمینه هایی اون روز هستند. حداقل مثلا روزی کسی CPU ساخت می دونه یکی دیگه هست که بهش کمک کنه که کامپایلر و سیستم عامل بسازه. و یا ...
متاسفانه مشکلات اقتصادی اجازه نمیده که بشه تمام وقت روی اینجور پروژه ها کار کرد تنها دلگرمی من و دوستانی که این شکلی کار میکنن همین درک عده خاصی و کوچیکی از جامعه و ارزش گذاشتن اونها به ضرورت این مساله هست.
دقیقا حالا سوال اینجاست مبانی اعتماد و امنیت در جامعه ما چیست ؟بزرگترین مشکل حال حاضر از نظر من همین اعتماده ، هیچکس هیچکس دیگه ای رو قبول نداره
چه چیزی در روابط ما باز دارندگی می آورد؟افراد دیگه رو باید قبول داشت اما برای روز مبادا هم باید صلاحی داشت که بشه جلوشون ایستاد
چه چیزی انسانها را متاهد می کند؟
از نظر من مبنی این اعتماد و امنیت روراستی و صداقت بوده همیشه ،ولی خب این ارکان الان وجود نداره، و پیشرفت در ایران فقط به طرح های اقتصادی بستگی داره ،یعنی حتما باید کاری که شروع میشه دارای حامی و تعهد متقابل باشه تا به هدفی که داریم برسیم، همونطور اقای شاهین فر اشاره کردن همه ما با چالش وضعیت اقتصادی کم و بیش رو به رو هستیم و کاری که انجام میدیم معمولا به جایی ختم نمیشه و به صورت دوره ای هست ،که این خودش آدم رو دلسرد میکنه و علاوه بر این اونچه که در گذشته دنبال میکردیم دیگه دنبال نمیشه و درواقع ما یک پروژه رو هر چند ماه یه بار دوباره و دوباره شروع میکنیم و این باعث ایجاد حفره هایی هم در کد ها و هم در اطلاعات خودمون میشه ،اگه بشه مبنی خوبی برای این اعتماد پیدا کنیم و این اعتماد بتونه افراد رو برای همکاری راضی کنه میتونیم دنبال هدفی که اقای شاهین فر در سخنانشون بیان کردنو بگیریم و حتی پروژه ای رو ایجاد کنیم که به طرح اقتصادی ختم بشن ولی لازمه این کار وجود اعتماد متقابله تا بتونه همه رو نسبت به کاری که میکنن متعهد کنه تا بتونیم به ادامه فعالیت امیدوار باشیم
بیایید با کمی چالش روبرو بشیم:
از کجا معلوم راست می گید؟از نظر من مبنی این اعتماد و امنیت روراستی و صداقت بوده
خب اعتماد یعنی همین که باور کنین راست میگم ،البته باید شواهدی بر صداقت امر باشه
اکثر آدمها می توانند صحنه سازی کنند و وقتی کارشون با تو تموم شد اونوقت دیگه خیلی دیره.
یه قولی :
راست گو کسی که دروغش هنوز برای کسی معلوم نشده.
بد بین خوشبین با تجربست
و...
از اینها گذشته اکثر آدمها برای منفعت خودشون کار می کنن. و اگه به تو کمک کنن چه ضمانتی داره که تو هم منفعت دیگران را در نظر بگیری.
مثلا تو برای استخدام تو یک سازمان دارا بودن تحصیلات عدم استعمال مواد مخدر عدم سو سابقه کیفری و... جهت اعتماد لازمه حالا اگر بخواهیم تو یه پروژه متن باز کمک کنیم چی؟
البته این بجر موارد بین المللی مثل درگیری با سازمانهای اطلاعاتیه.چون این سازمانها وظیفشون پرورش دورغ گو حرفه ای . تو همچین دنیایی که بعضی ها پول می گیرن دروغ بگن شما چه جوری باور می کنین که یکی داره راست میگه؟
بله درست میفرمایین شما ،این وضعیت در ایران هست ،چون حتی به قوانین متن باز هم عمل نمیشه، ولی برای این وضعیت هم چاره ای وجود داره ، مثلا هر شخص فقط دز بخشی از پروژه همکاری کنه و فقط به فایل های اون قسمت دسترسی داشته باشه با برای امتحان کد هاش میتونه فایل های کامپایل شده به وسیله سایر اشخاص رو بگیره و کدش رو امتحان کنه ، اگه بیش از سه گروه در پروژه باشه خیلی سخت میشه سر کسی کلاه بره ، لازم نیست همه به تمامی قسمت ها دسترسی داشته باشن
معمولا مسیر باید طوری پیش بره که همه احساس به کمک بقیه داشته باشن ، معمولا در پروژه هایی مثل سیستم عامل یک نفر نمیتونه کاری از پیش ببره ، نهایت سعشو هم که بکنه باز هم به بقیه نیاز داره و خود طرف دنبال همکاری با بقیه هست و این احساس نیاز رو داره ، و خب اگه زمانی بخواد واسه کسی منفعتی داشته باشه باید از اول مشخص شده باشه که به چه صورتی خواهد بود تا در آینده دچار مشکل نشه و همه با رضایت کارشونو انجام بدن
دوستان چرا بحث آدمها رو پیش می کشید؟
یکمی باید کلانتر فکر کرد. ببینید کارهای کوچیک من و شما اول آخرش کشور رو جلو می بره. هر حکومتی و یا هر وضعی بر کشور یا آدم هاش حاکم باشه، داشتن یک کشور قوی لازمه. نه خارجی ها و نه کس دیگه عاشق چشم ابروی من و شما نیست. برعکس همه منفعتشون رو در نظر می گیرن (و این کار اشتباهی نیست و بلکه عاقلانه هست. یعنی شرط لازم اینه که با منفعت خودت و جامعه خودت رو همیشه در نظر داشته باشی.)
فکر می کنم ما اینجا به عنوان یک ایرانی لازمه تا جایی که می تونیم و از دستمون بر بیاد به کشورمون کمک کنیم (که اون جزء هویت ماست.). حالا خارجی ها و یا داخلی ها بخوان بهمون خیانت کنن یا نه. مساله اینه که باید کشور رو جلو برد. متاسفانه در حدی نیستیم که بشریت رو جلو ببریم اگر در اون حد بودیم باید به هم کمک می کردیم بشریت جلو بره فعلا وظیفه ما حمایت بدون چشم داشت از کشور و جامعه هست.
هرجای دنیا باشیم و توی هر ملیتی که باشیم باید جهل رو نابود کنیم و دانش و معرفت رو جاش بیاریم. پس بهتره اینکار رو با اطراف خودمون (فعلا کشور خودمون شروع کنیم.) که وضع خیلی خرابه و داره خراب تر هم میشه. کاش مشکلات اقتصادی و ... نبود و می شد زمان بیشتری رو روی این موارد گذاشت.
من معتقد هستم که ارجحیت اصلاحاتی باید در دانشگاه ها باشه. اول از همه باید استادها رو یا آموزش داد و یا جایگزین افراد باسواد کرد. متاسفانه توی رشته کامپیوتر به جزء چند مورد استاد خوب توی ایران نداریم. گام بعدی اصلاح سیستم آموزشی دانشگاه ها هست که ورود دانشجو رو آسون و خروجش رو خیلی خیلی سختر کنن. که متاسفانه ورود راحت و خروج هم راحتر شده فعلا. ( البته این یه نکته خوب هم داره اینه که مدرک گرایی داخل ایران داره از بین میره.).
stop please!!!!!!!!!!
اگر من به شما کمک کنم آیا هر دو قدرتمند میشیم یا شما از من قدرتمند تر میشید؟
اگر شما از من قدرتمندتر باشید با من چیکار میکنید؟
بحث آدمها بحث کلانی که هرگز در کشور ما بهش پرداخته نمیشه . آدمهای جامه ما آدمکهای چوبی و سنگی هستن . شاید با این آدمها بتونید ساختمانهای قشنگی بسازید ولی هرگز از دل این آدمها رویای فردا بیرون نخواهد آمد.کشورهای مقتدر بر روی آرمانهای بزرگ بنا می شوند . درسته، اما این قدرت و دانا بودن بدون تعهد جز ویرانی چیزی به همراه نداره. جنگ جهانی اول و دوم نشون می ده دانش بدون تعهد به نوع بشر از هر دانشی سلاحی برای نابودی میاره . استاد دانشگاهی که به بشریت متعهد نباشه یه بمب که هر لحظه با کوچترین تنش میلیونها نفر رو به سرنوشتی خطرناک مبتلا می کنه . نه اساتید دانشگاهها آدمهای بی سوادی نیستن اونها آدمهای کوچیکین که آرمانی برای حرکت ندارن.
تر هر شری خیری هم هست. توی همون جنگ کلی پیشرفت و تغییرات رخ داد. مثلا ماهوارهای امروزی رو مدیون همون موشک های (اگر اشتباه نکنم C5 نازی ها) و یا سازمان ملل و ... شما چه بخوایین چه نخوایین با موشک هم نباشه با چماغ این قضیه ها اتفاق پیدا میکنه.جنگ جهانی اول و دوم نشون می ده دانش بدون تعهد به نوع بشر از هر دانشی سلاحی برای نابودی میاره
من استادهایی میشناسم که حتی برنامه نویسی هم بلد نیستن.نه اساتید دانشگاهها آدمهای بی سوادی نیستن اونها آدمهای کوچیکین که آرمانی برای حرکت ندارن
چو دزدی با چراغ آید گزیده تر برد کالا.شما چه بخوایین چه نخوایین با موشک هم نباشه با چماغ این قضیه ها اتفاق پیدا میکنه.
اگه براتون فرقی نمیکنه که یه داعشی بیاد سرتون رو ببره، یا اینکه خانوادتون رو جلوی شما بکشن ولی دانش در اختیار همه انسانها باشه یا اینکه بعد صد سال عمر بمیرید ولی دانش به طور خاص در اختیار منتخبین حاکم باشه؟ منطق شما را می پذیرم . آیا واقا حاضرید دانش را با وجود آدمهای جانی و قاتل در اختیار همه قرار بدهید؟
می دونید جهل و نادانی و ترور و امثال اون از نقطه بی سوادی شروع میشه. جالبه در مورد همین داعش تحقیقات کرده بودن. خیلی از کسایی که از کشورهای خارجی رفته بودن به خاطر حیجان انگیز بودن، ماجراجویی و ... رفته بودن. حتی خیلی هاشون تا دو هفته قبل از الحاقشون نمی دونستن قرآن چیه! (هر چند که الان هم نمی دونن وگرنه این وضع پیش نمی اومد)چو دزدی با چراغ آید گزیده تر برد کالا.
اگه براتون فرقی نمیکنه که یه داعشی بیاد سرتون رو ببره، یا اینکه خانوادتون رو جلوی شما بکشن ولی دانش در اختیار همه انسانها باشه یا اینکه بعد صد سال عمر بمیرید ولی دانش به طور خاص در اختیار منتخبین حاکم باشه؟ منطق شما را می پذیرم . آیا واقا حاضرید دانش را با وجود آدمهای جانی و قاتل در اختیار همه قرار بدهید؟
اینکه علم رو فیلتر کنیم هم میتونه توی علوم (science) و هم توی موارد دیگه مثل فلسفه و ... اتفاق بی افته. خوب اگر مثلا فلسفه داعشی
مثلا همین پردازنده ها یه تکنولوژی نظامی بوده که برای محاسبات موشک توی ناوهای آمریکایی بوده که شوروی رو نابود کنن. حالا ما می بینیم از همین ها (که هنوز هم برای صلاح های هوشمند استفاده میشه.) ورودشون به زندگی ما چه تغییراتی رو داده بیشتر از اینکه جون بگیره، جون نجات داده.
یا مثلا WSN دیگه یکی از خفنترین تکنولوژیهای نظامی بوده و هست اما امروز می بینیم که همین تکنولوژی داره پیکره مواردی مثل internet of things (بعضی از موارد با WSN کار میکنن ) و یا شهرهای هوشمند رو به وجود آورده و حتی نمونه های نظامی آمریکایی اون در health (سلامتی) استفاده میشن.
موارد این شکلی خیلی زیاده از چاقو آشپزخونه در نظر بگیر تا همین اینترنت که الان شده بلای جون همه حکومتها
من فکر میکنم هر تکنولوژی یکسری خطرات و یکسری هم فوایید داره. نمی تونیم بگیم چون این خطر داره نباید رفت سراغش نه بلکه برعکس باید سعی کنیم که در راه درست استفاده از اون رو پیدا کنیم. با تکنولوژی هم میشه صلاح ساخت هم میشه نجات داد.
Steve jobs میگه نمیشه جلوی تکنولوژی رو گرفت بلکه باید به رنگ اون در اومد.
دقیقا این هم حرف من و شما و این نقطه قطعی تمام کسایی هست که دانش و تکنولوژی را قبول دارن .با تکنولوژی هم میشه صلاح ساخت هم میشه نجات داد.
1-تکنولوژی بی نیازی میاره .
2-بعضی ها به حق خودشون قانع نیستن.
3-تکنولوژی می تونه قدرت بیاره.
4-اختلاف آرا همشیه وجود.
5-بعضی ها حوصله تعامل جهت رسیدن به نقطه مشترک را ندارن.
حالا اگه تمامی نقاط فوق در یک نفر جمع بشن => فاجعه
شاید هم کمک هالشون قبلا حکومتها برای مطلع شدن از مردمان مخالف نیاز یه سازمان دادن نیروهای زیادی داشتن تا بتونن مخالفین رو پیدا کنن اما حالا به لطف آمریکا اکثر مردم عقایدشون را بدون هیچ ترسی در اختیار حکومتها قرار می دن.اینترنت که الان شده بلای جون همه حکومتها
حالا به لطف دوربینها ی مدار بسته شبکه های اجتماعی دولتها می تونن حرکتهای اجتماعی رو قبل از اینکه متولد بشن نابود کنن یا اینکه حقیقتی رو وارونه جلوه بدن .شاید هم تکنولوژی بیشتر از اینکه ما رو به حقیقت برسونه عده ای خاص از ما رو به حقیقت برسونه.از اینجا به بعد من نیستم اینجای بحث محدوده دولتهاست دولتهایی که مشروعیت دارن و نمیشه زیاد ازشون در مورد درست بودن عملکردشون پرسید. دولتهایی که دانش تنها سلاحشون بر علیه مردمه .
یادم رفت بگم . مهم نیست که برنامه نویسی بلد نیستن مهم اینکه نمی خوان یاد بگیرن.من استادهایی میشناسم که حتی برنامه نویسی هم بلد نیستن
آنکس که بداند و بداند که بداند اسب خرد از گنبد گردون بجهاندیادم رفت بگم . مهم نیست که برنامه نویسی بلد نیستن مهم اینکه نمی خوان یاد بگیرن.
آنکس که بداند و نداند که بداند بیدارش نمایید که بس خفته نماند
آنکس که نداند و بداند که نداند لنگان خرک خویش به منزل برساند
آنکس که نداند و نداند که نداند در جهل مرکب ابدالدهر بماند
آنکس که نداند و نخواهد بداند حیف است چنان جانوری زنده بماند
این وضع استادهای ماست یا خبر ندارن یا دارن اما نمی خواد بدونن.
من فکر نمیکنم نیاز به دانشگاه باشه ، دانشگاه از نظر من یه فرست محدوده ،این فرست محدود واسه جو و فضایی که در دانشگاه های ما حاکمه کافی نیست
از طرف دیگه همه برنامه نویسا اصولا دانشگاهی نیستن ، گذشته از اینا من فکر نمیکنم برنامه نویس زبده کم باشن، ما مشکلمون همکاریه و اینکه کسی توانایی همکاری نداره
حالا چه فرقی میکنه اساتید ما چی بلدن ، من خودم رشته تحصیلیم عمرانه ، یادمه استادی داشتیم که لنگر بلد نبود بگیره، ولی دکتری گرفته بود در مالزی، و در ناتیگهام هم استاد بوده ، البته ایشون در امر تئوری بسیار زبده بودن و اطلاعاتشون بسیار بالا بود ، ولی توان محاسباتی نداشتن، خب توی علوم رایانه ای هم همینطوره ، نیاز نیست حتما برنامه نویس ماهری باشن ممکنه ایده هایی بتونن ارائه بدن که از عهده دیگران خارج باشه
حالا به هر حال من فکر میکنم باید همکاری رو قوی کنیم تا اینکه به فکر پایه و اساس باشیم ، چون پایه و اساس اینطور کارها از عهده ما خارجه ، و بیشتر گریبانگیر دولت و مجلس میشه
قوانین ایجاد تاپیک در تالار
پاسخ با نقل قول