اوبالیت به بو
یک شنبه 23 خرداد 1389, 22:22 عصر
هانیبال الخاص در 23 خرداد ماه 1309 از پدر و مادی آشوری در کرمانشاه متولد شد. در 35 سالگی به آمریکا مهاجرت کرد و لیسانس نقاشی از انیستیتو هنر شیکاگو گرفت. 2 سال بعد در همان جا فوق لیسانسش را دریافت نمود.
این در حالی بود که "هانیبال" همه کودکی را در شوق نقاشی می سوخت، اما پدر و مادر به دلیل لرزش دستی که در اثر بیماری به آن دچار شده بود او را به آموزش نقاشی نفرستاند. پدر هانیبال مرد فاضلی بود، تحصیلکرده و زبان خارجی می دانست و بسیار اهل کتاب بود. پدر را از گمرک کرمانشاه به گمرک اهواز منتقل می کنند. آن ها در منزلی سکنی گزیدند که پسر 17 ساله صاحبخانه بعد ها گرافیست بزرگی شد: "الکسی گیورگیز" که نقاشی را در شوروی سابق یاد گرفته بود کسب و کارش نقاشی بود.
اگر من در اروپا ۶۰ سال یک نانوای موفق بودم، احتمالاً برای بزرگداشت من دکانی را با تنوری زیبا هدیه می‌دادند!
الکسی دکه ای داشت که سربازان متفقین سراغ او می آمدند و عکس زنانشان را به او می دادند تا آنها را کپی رنگی کند. الکسی برای هر نقاشی 50 تومان می گرفت و از همین راه خانواده شش نفرشان را اداره می کرد.
هانیبال از همان جا مست بوی پالت و روغن شد که تا به امروز این سرمستی به یادگار مانده است.
بیایید لا اقل در ارومیه (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%87) از ساختمان‌های خرابه تان یا زمین‌های متروک، ۴ دیواری دورش بکشید و تابلوهای مرا آنجا بگذارید، من تابلوهای زیادی دارم که به آنجا هدیه کنم.
http://www.barnamenevis.org/forum/attachment.php?attachmentid=51121&stc=1&d=1276453299
چرا آمریکا
مردی که 80 بهار را دیده است و این روز ها 11 صبح تا 8 عصر با 250 نقاشی و مجسمه هایش در خانه هنرمندان برای بازدیدکنندگان این داستان را تعریف می کند. مردی که ایرانی است اما در ایران بیمه پزشکی و بازنشستگی نمی گیرد و به دلیل وجود این امکانات در آمریکا، ساکن شهری در ینگه دنیاست که حتی گالری هنری درست و درمانی ندارد. "تورلاک" در ایالت کالیفرنیا که چند گالری کوچکش مثل خیابان منوچهری خودمان فقط نقاشی ها بازاری می فروشند و کسی الخاص را نمی شناسد. استاد آنجا سایه به سایه "آنا" همسر بسیار مهربان مینیاتوریستش که ظاهراً در این هنر دست توانایی هم دارد خلوت گزیده و روزی هفت، هشت ساعت نقاشی می کشد و به دیگر هنرهایش سرکی می کشد.
غرب را بی فرهنگانه تقلید نکنید، آخرین ایسم مهم ترین یا بادوام ترین شیوه نیست.
این در حالی است که قریب به چند هزار شاگرد هانیبال در تهران و ایران حسرت دیدار او را می کشند. اما او این روزها در تهران است و شاگردانش برایش بزمی دو هفته ای در خانه هنرمندان برپا کرده اند که شما نیز می توانید یکی از مهمانان آن باشید.
از کسانی که واژه‌های دهاتی و عمله را به جای ناسزا به کار می‌برند بیزارم.
http://www.pooldaily.com/Pages/Printable-News-6644.html
http://www.hamshahri.org/News/?id=116473
http://www.mehrnews.com/fa/NewsDetail.aspx?NewsID=1095718
http://www.mehrnews.com/fa/NewsDetail.aspx?NewsID=1095718
http://www.farheekhtegan.ir/content/view/9984/40/
نوشته: روزنامه شرق - شماره 986 - صفحه 11
این در حالی بود که "هانیبال" همه کودکی را در شوق نقاشی می سوخت، اما پدر و مادر به دلیل لرزش دستی که در اثر بیماری به آن دچار شده بود او را به آموزش نقاشی نفرستاند. پدر هانیبال مرد فاضلی بود، تحصیلکرده و زبان خارجی می دانست و بسیار اهل کتاب بود. پدر را از گمرک کرمانشاه به گمرک اهواز منتقل می کنند. آن ها در منزلی سکنی گزیدند که پسر 17 ساله صاحبخانه بعد ها گرافیست بزرگی شد: "الکسی گیورگیز" که نقاشی را در شوروی سابق یاد گرفته بود کسب و کارش نقاشی بود.
اگر من در اروپا ۶۰ سال یک نانوای موفق بودم، احتمالاً برای بزرگداشت من دکانی را با تنوری زیبا هدیه می‌دادند!
الکسی دکه ای داشت که سربازان متفقین سراغ او می آمدند و عکس زنانشان را به او می دادند تا آنها را کپی رنگی کند. الکسی برای هر نقاشی 50 تومان می گرفت و از همین راه خانواده شش نفرشان را اداره می کرد.
هانیبال از همان جا مست بوی پالت و روغن شد که تا به امروز این سرمستی به یادگار مانده است.
بیایید لا اقل در ارومیه (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%A7%D8%B1%D9%88%D9%85%DB%8C%D9%87) از ساختمان‌های خرابه تان یا زمین‌های متروک، ۴ دیواری دورش بکشید و تابلوهای مرا آنجا بگذارید، من تابلوهای زیادی دارم که به آنجا هدیه کنم.
http://www.barnamenevis.org/forum/attachment.php?attachmentid=51121&stc=1&d=1276453299
چرا آمریکا
مردی که 80 بهار را دیده است و این روز ها 11 صبح تا 8 عصر با 250 نقاشی و مجسمه هایش در خانه هنرمندان برای بازدیدکنندگان این داستان را تعریف می کند. مردی که ایرانی است اما در ایران بیمه پزشکی و بازنشستگی نمی گیرد و به دلیل وجود این امکانات در آمریکا، ساکن شهری در ینگه دنیاست که حتی گالری هنری درست و درمانی ندارد. "تورلاک" در ایالت کالیفرنیا که چند گالری کوچکش مثل خیابان منوچهری خودمان فقط نقاشی ها بازاری می فروشند و کسی الخاص را نمی شناسد. استاد آنجا سایه به سایه "آنا" همسر بسیار مهربان مینیاتوریستش که ظاهراً در این هنر دست توانایی هم دارد خلوت گزیده و روزی هفت، هشت ساعت نقاشی می کشد و به دیگر هنرهایش سرکی می کشد.
غرب را بی فرهنگانه تقلید نکنید، آخرین ایسم مهم ترین یا بادوام ترین شیوه نیست.
این در حالی است که قریب به چند هزار شاگرد هانیبال در تهران و ایران حسرت دیدار او را می کشند. اما او این روزها در تهران است و شاگردانش برایش بزمی دو هفته ای در خانه هنرمندان برپا کرده اند که شما نیز می توانید یکی از مهمانان آن باشید.
از کسانی که واژه‌های دهاتی و عمله را به جای ناسزا به کار می‌برند بیزارم.
http://www.pooldaily.com/Pages/Printable-News-6644.html
http://www.hamshahri.org/News/?id=116473
http://www.mehrnews.com/fa/NewsDetail.aspx?NewsID=1095718
http://www.mehrnews.com/fa/NewsDetail.aspx?NewsID=1095718
http://www.farheekhtegan.ir/content/view/9984/40/
نوشته: روزنامه شرق - شماره 986 - صفحه 11