کاربردها و خواص مفید و خطرات و عوارض بازیهای رایانه ای

[eshpilen]

منکه تجربه ای که با بازی مورد علاقهء خودم که یه بازی نظامی هست داشتم اینه که بنحو محسوسی بعضی مهارت ها و قوای ذهنیم رو تحریک و تقویت میکنه. البته خب زیادی بازی کردن هم بعضی وقتا پیش میاد، ولی فکر میکنم درکل این بازی برام مفید بوده. چیزهای آموزنده ای هم درش هست باتوجه به اینکه بازی نظامی واقعیتگرا هست.
بالاخره یه وقتایی هم هست که آدم نیاز به تفریح خالص داره و هیچ کار دیگه ای نمیتونه انجام بده، و در این موارد بازی کامپیوتری حداقل میتونه یکی از تفریح های سالم باشه، بجای اینکه آدم سراغ تفریح های بی خاصیت یا حتی ناسالم و دارای عوارض بره.
چند وقت پیش رفتم ببینم این بازی تراوین چیه میگن، ولی روزی یک بار حداکثر چند دقیقه بهش سرمیزنم، و گاهی در کل روز هم نمیرم. تاحالا که احساس معتاد شدن نسبت بهش رو نداشتم برخلاف بعضیا که میگن بازی خطرناکیه!
البته باید بگم این بازی واقعا از این جهت مشکل داره چون ظاهرا حتما باید روزی یک مقداری بهش وقت اختصاص بدی تا بتونی پیشرفت کنی. اینطور بازیها خوب نیستن و البته اگر آدم معتاد بشه و به این حرف گوش کنه مسلما میتونه مضر باشه. بازی باید طوری باشه هروقت خواستی هرچقدر خواستی بازی کنی و مشکلی هم نباشه. اما یه بازیهایی که میگن حتما باید روزی فلان قدر بهش وقت اختصاص بدی، بوی مشکوکی دارن!!
خب بعضی آدمها به دلیل شرایط و خصوصیات یا ضعفی که خودشون دارن اگر معتاد به بازی میشن که دلیل بر بد بودن بازی های رایانه ای نمیشه. اینطور آدمها به همین صورت ممکنه بخاطر این شرایط و نقاط ضعف دچار انواع دیگر اعتیاد و موارد خطرناک تر هم بشن. چه بسا بازی رایانه ای حداقل عوارض و خطرش کمتر بوده باشه!! هرچند چون بازی رایانه ای خیلی در دسترس و کم خرج و بدون محدودیت وقت و پول هست، میتونه مورد خیلی راحتی برای معتاد شدن باشه!! اما من فکر میکنم امروزه چیزهای خطرناکتری هم کم و بیش براحتی و بدون محدودیت در دسترس خیلی ها هست (مثل موارد مخدر ارزان قیمت).

[eshpilen]

ناگفته نماند دیشب تلویزیون یه برنامه راجع به بازیهای رایانه ای پخش میکرد و این ایده در ذهن من جرقه زد که بهتره بیام توی فروم برنامه نویس که افراد هدفمند و باهوش و با سوادی حضور دارن نظرشون رو در اینمورد بپرسم.

[salehbagheri]

هدف از ایجاد بازیهای رایانه ای یقیناً چیز بدی نبوده و فقط برای سرگرمی ساخته شده و اگر دقت کنید می بینید که تقریباً همزمان با تولد کامپیوتر، بازیهای رایانه ای هم متولد شدند.

اما هرچه زمان میگذرد این بازیها به صورت سرسام آوری افزایش پیدا میکنند. علاقه انسان به سرگرمی باعث میشه که هرچه بیشتر به سمت این عرصه گرایش پیدا کنه اما عدم برنامه ریزی دقیق و کنترل احساسات، باعث میشه که زندگی فرد دچار اختلال بشه ...
درسته که این موضوع مربوط به سازنده بازی نیست اما نمیتونیم تمام تقصیر رو هم به گردن Gamer بندازیم.
بعضی بازیها هستند که واقعاً به روحیه افراد لطمه می زنند! بعضی دیگر ممکن هست با تصاویر SXS همراه باشه و ... که در کل جزء بازیهای مخرب محسوب میشن.


چند وقت پیش رفتم ببینم این بازی تراوین چیه میگن، ولی روزی یک بار حداکثر چند دقیقه بهش سرمیزنم، و گاهی در کل روز هم نمیرم. تاحالا که احساس معتاد شدن نسبت بهش رو نداشتم برخلاف بعضیا که میگن بازی خطرناکیه!

ببینید دوست عزیز! وقتی میگید بازی میکنم صرفاً فقط نگاه کردن به محیط بازی نیست بلکه رقابت هست. این حرف شما مثل این میمونه که بگید تو تیم فوتبال بازی میکنم ولی اصلاً خسته نمیشم چرا؟ چون تو بازی فقط راه میرم و به بقیه نگاه میکنم ... نه توپ دستم میرسه و نه من توپ رو از کسی میگیرم.

این اعتیادی که من بهش اشاره کردم زمانی پدید میاد که حس رقابت در بازی داشته باشید. حس پیشی گرفتن، حس قدرت و ...
در این صورت مجبورید روزی بیشتر از 5 یا 6 ساعت برای بازی وقت بذارید. بعد از یکماه این موضوع براتون عادت میشه. نه بخاطر ضعفی که بهش اشاره کردید بلکه این طبیعت فیزیک بدن هست.

شما نمیتونید به مدت یک ماه یا بیشتر به کسی مواد تزریق کنید و بعد در این تصور باشید که اون هرگز معتاد نخواهد شد.
نیاز بدن چیزی متفاوت از نیاز روح هست. این بدن شماست که عادت کرده نه روح شما.
شما بدون غذا خوردن هرگز زنده نخواهید ماند.

چرا میگن بازیهای رایانه ای مضرند؟
یکی از مهمترین دلایلش همین اعتیاد هست. این اعتیاد رو هم زمانی درک میکنید که معتاد بشید.
خب حالا مگه اعتیاد بده؟
اعتیاد بد نیست، بلکه اون عواقب اعتیاد هست که نگران کننده هست که من قبلا در موردش بهتون توضیح دادم.
یکی از پیامدهای این اعتیاد، فشارهای مغزی هست که فرد در اثر اون به فراموشی، کندذهنی، خستگی روحی، سردرد سرگیجه و ... مبتلا میشه.

بازیها همیشه مضر نیستند. اگه این اعتیاد نسبت به بازی از بین بره یا اصلا به وجود نیاد و حداکثر زمانی که به صورت ممتد بازی میکنید بیشتر از 1 ساعت نشه، میتونه خیلی در محاسبات مغزی، رشد استعداد و ... مؤثر باشه. اما کنترل این موضوع بسیار سخت هست.

[REZAsys]

سلام
دیدم بحث در مورد بازیهاست گفتم بهتره چند خط هم من بنویسم.
هدف اصلی بازی سازی در ایران تایرگذاری روی بازیکن هاست حالا این تاثیر هر نوعی میتونه باشه مثلا بالا بردن تشخیص بازیکن یا....
اما بعضی مواقع بازی های رایانه ای میتونه به بازیکن هیجان زیادی وارد کنه که این یک نکته ی مثبته دلیلش هم میتونه این باشه که نیاز به هیجان در بازیکن برطرف میشه و از طریق راه های خطرناک این هیجان تخلیه نیمشه.
اما نکته ی منفی :
افزایش طول مدت بازی کردن مثلا بازی های استراتژیک میتونه ساعت ها وقت رو پر کنه ولی در مورد برخی بازیهای کوتاه مدت اینطور نیست ولی خوب بازی های استراتژیک قدرت مدیریت افراد رو بالا می بره.
و هم چنین محدوده ی سنی نکته ی مهمی تو بازی های رایانه ای هست و....

[eshpilen]

salehbagheri (http://barnamenevis.org/forum/member.php?u=39960) عزیزببین من میگم بازی ای که اینطور هست، یعنی برای تفریح داشتن یا بقول شما رقابت برای دیگران مجبور باشی حتما در روز یه زمان خاصی رو بذاری یا اینطوری باشه که هرکس هرچی بیشتر وقت بذاره بیشتر از دیگرانی که کمتر وقت میذارن پیشرفت کنه، خوب نیست کلا از اولش آدم نباید سراغش بره.
من خودم از آدمایی هستم که کنترل حداقل تا این حد روی خودم دارم و نمیذارم هر رقابتی بهم تحمیل بشه.
مثلا پشت چراغ قرمز وایسادی، راننده یه ماشین کنارت هی گاز میده و بهت نگاه میکنه، یعنی چی؟ یعنی میخواد کل بذاره و مسابقه بده. خب شما باید خودت کنترل روی خودت داشته باشی ببینی این رقابت عاقلانه هست یا نه. میتونی اصلا در اون رقابت شرکت نکنی، ولو اینکه دیگران فکر کنن جراتش رو نداشتی. شهر که جای مسابقهء اتومبیل رانی نیست! خدای نکرده بزنی به یکی یا ماشینت چپ و چول بشه، خسارت رو فقط خودت میدی و پیشمون هم میشی و کسی کمکت نمیکنه و همه شما رو صددرصد خطاکار و مسئول میدونن.
درمورد بازی هم بنظر من اینطور بازیها از اساس این مشکل رو دارن. حتی همون دوتا ده دقیقه در روز هم بنظر من از اولش پذیرفته نیست و برای همین در این رقابت شرکت نکرده و به هیچ عنوان شرکت نمیکنم. چون اونقدری بیکار نیستم و علقم درست کار میکنه که بفهمم سرمایه گذاری روی این بازی با بازیهای دیگه فرق داره. مثلا من بازی مورد علاقهء خودم رو هروقت بخوام میتونم چه ده دقیقه چه 8 ساعت بازی کنم و هر بار بازی من به مدت زمان بازی کردنم و اینکه دیروز و پیوسته بازی کردم ارتباطی نداره. هروقت بخوام میتونم بذارمش کنار و چیزی رو از دست نمیدنم، درصورتیکه فکر میکنم در تراوین اینطور نیست. یعنی شما اگر یه مدت بازی نکنی چیزایی رو که بخاطرشون بازی کردی و بدست آوردی از دست میدی. درسته؟
حتی اگر چیزایی رو که بدست آوردی از دست ندی، بازم این اجبار به بازی کردن یک مقدار مشخص در روز خودش مشکل اولیه هست.

من نمیدونم بنیاد بازیهای رایانه ای احتمالا اشتباه کرده که مهر تایید بر چنین بازی ای زده. درسته بازی محتوای بدی نداره، اما سیستمش خطرناک هست و نباید تبلیغش کرد.

[eshpilen]

الان مثلا چند نفر مدام حمله میکنن به دهکدهء من و منابع رو غارت میکنن.
ولی با اینحال من وقتی رو که به این بازی (تراوین) اختصاص میدم به این خاطر زیاد نمیکنم.
هروقت حال داشته باشم سر میزنم و طبق دستورالعمل ساختمان میسازم یا مزرعهء گندم و غیره.
اگر هم نهایتش بفهمم که بدون صرف روزی دوتا ده دقیقه، به هیچ وجه نمیتونم در این بازی پیشرفت بیشتری بکنم و چیز جالبی برام پیش بیاد، دیگه بهش ادامه نمیدم، چون عقل من میگه این روش بازی و رقابت سالمی نیست برای یک بازی که حتما باید روزی فلان قدر براش وقت بذاری تا چیزی عایدت بشه و تفریحی بکنی.
تاحالاش فقط میخواستم آشنا بشم با توجه به تعریف هایی که میکردن و تا اینجاش بدون صرف روزی دوتا ده دقیقه تونستم دهکده ام رو گسترش بدم و برام جالب بوده، اما اگر از هروقتی غیر از این باشه دیگه ولش میکنم.

[PC2st]

دربارهٔ حس رقابت و قدرت و اینها گفته شد به یاد سایت stackoverflow.com افتادم! این سایت هم بسیار حس رقابت بین کاربران به وجود می‌آورد...مدال، امتیاز، جایزه... کاربری که ۱۰۰۰۰ امتیاز کسب کند (10K) عملاً توانایی مدیریتی خواهد داشت. به نظر من این هم به نوعی ممکن است اعتیادآور باشد. البته می‌توان به عنوان یک سرگرمی هم به آن نگاه کرد (همچون یک بازی) اما در نهایت، در این سرگرمی، علم خود شخص هم ارتقاء پیدا می‌کند. به نظر من این نوع رقابت، بهتر از رقابتی است که صرفاً برای رسیدن به یک هدف خاص برای یک game در نظر گرفته شده...

[eshpilen]

کلا آدم باید از رقابتهای غیربهینه پرهیز کنه.
هرچند بهرحال رقابتی که توش چیز بدردبخوری عاید آدم بشه حداقل از یک رقابتی که کمتر این خاصیت رو داره بهتره. بنابراین اونایی که کنترل کافی روی احساسات خودشون ندارن، حداقل بهتره یه رقابت مفیدتر رو انتخاب بکنن.
ولی بهترینش همونه که آدم پیرو عقل خودش باشه و دیگران نتونن اونو با هر متدی تحریک و وادار به کاری بکنن که در حالت عادی معقول نمیبینه انجامش رو.
من همیشه سعی کردم اینطور باشم و فکر میکنم حداقل تاحدی بیش از بیشتر افراد دیگه عملا اینطور بوده باشم.
واسه همین همیشه توی زندگی راهی رو رفتم که عشق خودم بوده و سعی کردم قدرت کنترل روان خودم رو به حداکثر ممکن برسونم.
مثلا چند نفر تاحالا به من گفتن پست هات بیش از حد طولانیه شاید ده ها نفر بوده باشن، و اکثر جاها میبینم فقط من هستم که اینقدر از خودم مطلب مینویسم. اما با اینحال من به این رویهء خودم کماکان ادامه میدم چون بنظرم بدون اشکال مهمی هست و بعضی جاها لازم میبینم و عقل خودم اینطور میگه.
یا مثلا نمیترسم و میرم توی لونهء زنبور و همه رو دستکاری میکنم سر بحث هایی. سر همین مسئله چند وقت پیش توی یک فروم دعوا شد و همه بر علیه من (حتی ادمین فروم) و بهم توهین کردن و یکی واسم ایمیل فحش های رکیک فرستاد و از اون فروم هم فورا اخراجم کردن، ولی هنوزم من از بیان نظرم هراسی ندارم، ولو برم جایی که همه مخالف و معاند من بشن. مسائل اینچنینی ولی به شدت های کمتر برام کم پیش نیامدن. معمولا مخالفان من هم بیشتر از موافقان بودن. بخاطر این روحیه، چیزهای انقلابی و چیزهایی رو بیان میکنم که برخلاف خوشایند و منافع بیشتر افراد دیگه بنظر میاد.
آدم باید بر احساسات خودش کنترل کامل داشته باشه. من به این میگم تسلط بر روان.
خیلی وقتا مردم سر چیزهای بیهوده، غیربهینه، یا حتی نادرستی رقابت میکنن و میخوان شما رو هم تحریک به رقابت کنن. آیا آدم باید تحت تاثیر اکثریت و احساسات عمل کنه یا عقل خودش؟

هدف من همونطور که قبلا جای دیگه گفتم، قدرت واقعی هست (نه خیالی و مجازی) و هیچ نیازی به تایید دیگران ندارم. اصلا نیازی به وجودشون ندارم و نظرشون برام مهم نیست (مگر بعضی وقتا برای سنجیدن میزان موفقیت خودم و مقایسهء نسبی با شرایط و جایگاه دیگران). اما رقابت وقتی سالم و تحت کنترل خود آدم باشه، یعنی اون احساس و انرژی رو وقتی میبینی در راستای هدفت و بهینه هست، آزاد بذاری و هدایتش کنی و بذاری بهت انگیزه و انرژی بده، خیلی هم خوبه (به شرطی که به حسادت تبدیل نشه). رقابت سالم و جوانمردنه بسیار هم مفیده. اما اول خودت باید با عقل خودت و هدفهای بدردبخور واقعی انتخاب کنی که در چه زمینه ای با دیگران میخوای رقابت کنی. خب یک خوبی رقابت اینه که آدم از ایده ها و پشتکار و موفقیت های دیگران میتونه الهام بگیره و میفهمه فلان کار که کسی انجام داده شدنی هست (و احتمالا روشش رو هم یاد میگیره). آدم وقتی با دیگران همکاری هم بکنه مسلما به نفعش هست و معمولا این رابطه دو طرفه هست و دوتا آدم میتونن سریعتر و بهتر از یک آدم، با همکاری با همدیگه هردو پیشرفت بکنن. خاصیت علم و دانش و همکاری بشر همینه که تکثیرش هزینه نداره و با همکاری جمعی میشه برای تک تک افراد کلی بیشترش کرد.