eshpilen
یک شنبه 26 دی 1389, 21:31 عصر
گفتم این بار این تاپیک رو در این تالار بزنم بلکه جدی تر گرفته بشه و پاسخهای حرفه ای تری داده بشه. وگرنه ما اکثرا در تالار عمومی میپلکیم و آدم فکر میکنه اونجا رو افراد خیلی بیشتری بازدید میکنن :لبخند:
سوالم این بود که شما شخصا وقتی برنامه مینویسید، بخصوص برنامه هایی با منطق و الگوریتم هایی که تاحالا مشابهشون رو ننوشتید و تجربه و بینش پیشاپیش نسبت به ساختار نهایی برنامه ندارید، آیا از ابتدا برنامتون رو به شکل شیء گرا مینویسید یا اول کمتر با پیروی از اصول پیشرفتهء مهندسی نرم افزار عمل میکنید و بعدا که به مراحل نهایی رسید تغییرش میدید و بصورت شیء گرا و ماجولار و غیره درمیارید؟
البته ممکنه فقط درمورد بخشهایی از برنامه اینطور عمل کنید و بصورت مرحله به مرحله اون رو تکامل بدید.
اینا رو پرسیدم چون خودم شخصا مثلا چند تجربهء پروژهء عملی که داشتم، از ابتدا بصورت شیء گرا نوشتن بنظرم سخت و غیربهینه میاد، چون با شیء گرایی باید خیلی چیزها رو قبل از اینکه جزییات برنامه دستت بیاد و ساختار نهاییش برات به تجربه روشن بشه، طراحی کنی و وقت و انرژی زیادی رو روی اصول و فروع و کدنویسی اضافه تر برای شکل دادن این ساختارها بکنی. درحالیکه تا برنامه به جایی برسه و تقریبا ساختار نهایی خودش رو بدست بیاره، و در همون جزییات طراحی کلاسها و متدها و کدنویسی، بارها و به مقدار زیاد تغییرات جزیی و کلی میکنه که باعث میشه آدم مجبور باشه دوباره کدهای اضافهء مربوط به ساختار مهندسی نرم افزار و شیء گرایی و تعریف متد و کلاس و Public و Private و غیره رو ویرایش کنه یا کلا از نو بنویسه.
بخاطر همین موارد من اول الگوریتم برنامه رو بصورت غیرشیء گرا و نهایتا فقط تابعی نوشتم و بعد که از نظر کارکرد عملی تقریبا کامل شده بود اون رو بصورت کلاس و شیء گرا درآوردم که البته این انتقال راحته و وقت و انرژی زیادی نمیبره؛ چون آدم همه چیز برنامه دستش اومده و میدونه چه کلاسهایی با چه اینترفیسی باید طراحی کنه و اکثر جزییات و مشکلات ممکن چی هستن، و بنابراین دوباره کاری نداره و بیشترش صرفا تعیین کلاسها و اینترفیس های مورد نیاز و انتقال قطعات کد (بیشتر کپی پیست) و کمی دستکاری هست.
البته درمورد یک برنامهء بزرگ احتمالا این روش مناسب نیست چون از مزایای شیء گرایی در مراحل برنامه نویسی استفاده نمیشه. ولی شاید درمورد برنامه های کوچک روش بهینه تری باشه. و ضمنا منم ممکنه این روش رو صرفا روی واحدهای عملیاتی خاصی از برنامه بصورت مجزا اجرا کنم. مثلا یک بخش از برنامه که دیتایی رو با فرمت خاصی مینویسه و میخونه، و همینطور بخشهای عملیاتی دیگر؛ یعنی قطعات خورد شده تر برنامه. بنابراین میتونم نهایتا و همچنین بصورت پله ای و مرحله ای عمل کنم و هر بخشی رو قبل از اتصال به بخشهای دیگر و شکل گرفتن کل برنامه، بصورت شیء گرا دربیارم.
البته اینم گفتم که اینا کارهای اول من بودن و مواردی که تازه بهشون برخوردم و قبلا تجربه و بینش جامع دقیقی با جزییات نسبت بهشون نداشتم.
ولی مثلا یک کلاس مربوط به دیتابیس رو که در یک پروژه نوشتم، بعدا در پروژه های دیگری استفاده کردم و کار کردن با اجزای قبلی آماده شده بصورت کلاس و شیء خیلی راحتتر و سریعتر و خواناتر و کم خطا تر بودن و از این نظر مزایای کلاس و کپسوله بودن اجزاء رو به خوبی درک کردم. فکر میکنم یکی از مزایای عمدهء برنامه نویسی شیء گرا و کامپوننتی همین باشه که موقع استفاده از اون اجزاء در برنامه های دیگر مشخص میشه، نه اینکه خود این اجزاء از ابتدا و اولین خطوط کد بصورت شیء گرا و مطابق اصول مهندسی نرم افزار نوشته شده باشن.
البته شایدم من اشتباه میکنم.
یه مثال دیگه ولی جزیی تر و محدودتر میزنم تا بهتر درک کنید منظورم چیه.
بطور مثال وقتی کلاسی رو طراحی میکنم، اول تمام متدها و متغییرهاش رو بصورت Public تعریف میکنم و وقت و انرژی روی این نمیذارم که فکر و دقت کنم و بین اونها تمایز بصورت Private و Protected و Public قرار بدم. چون کلاس تا از صفر بخواد به تکامل نهایی خودش برسه، تغییرات زیادی میکنه و اگر بخوام حین کدنویسی سطح دسترسی ها رو هم تعیین بکنم بارها مجبور میشم حیطهء دسترسی یک متغییر یا متد رو تغییر بدم یا این متدها و متغییرها به کلی حذف میشن یا چیزهای دیگری جاشون رو میگیرن. بنابراین، نهایتا که کلاس از نظر متدها و پارامترهاشون و متغییرهای داخلی و و اینترفیس خارجی تقریبا به ثبات و شکل نهایی خودش رسید، میتونم چیزهایی مثل سطح دسترسی هر متد و متغییر رو مشخص کنم. فکر میکنم از ابتدا تعیین کردن تمامی جزییات و مقوله های شیء گرایی، بهینه و عاقلانه نیست، چون در این صورت کارهای تکراری و اضافی زیادی انجام میشن.
میخواستم نظر شما و اصولش رو در این زمینه، ترجیحال با سند و استدلال روشنگر، بدونم.
خیلی ممنون از کمک شما.
سوالم این بود که شما شخصا وقتی برنامه مینویسید، بخصوص برنامه هایی با منطق و الگوریتم هایی که تاحالا مشابهشون رو ننوشتید و تجربه و بینش پیشاپیش نسبت به ساختار نهایی برنامه ندارید، آیا از ابتدا برنامتون رو به شکل شیء گرا مینویسید یا اول کمتر با پیروی از اصول پیشرفتهء مهندسی نرم افزار عمل میکنید و بعدا که به مراحل نهایی رسید تغییرش میدید و بصورت شیء گرا و ماجولار و غیره درمیارید؟
البته ممکنه فقط درمورد بخشهایی از برنامه اینطور عمل کنید و بصورت مرحله به مرحله اون رو تکامل بدید.
اینا رو پرسیدم چون خودم شخصا مثلا چند تجربهء پروژهء عملی که داشتم، از ابتدا بصورت شیء گرا نوشتن بنظرم سخت و غیربهینه میاد، چون با شیء گرایی باید خیلی چیزها رو قبل از اینکه جزییات برنامه دستت بیاد و ساختار نهاییش برات به تجربه روشن بشه، طراحی کنی و وقت و انرژی زیادی رو روی اصول و فروع و کدنویسی اضافه تر برای شکل دادن این ساختارها بکنی. درحالیکه تا برنامه به جایی برسه و تقریبا ساختار نهایی خودش رو بدست بیاره، و در همون جزییات طراحی کلاسها و متدها و کدنویسی، بارها و به مقدار زیاد تغییرات جزیی و کلی میکنه که باعث میشه آدم مجبور باشه دوباره کدهای اضافهء مربوط به ساختار مهندسی نرم افزار و شیء گرایی و تعریف متد و کلاس و Public و Private و غیره رو ویرایش کنه یا کلا از نو بنویسه.
بخاطر همین موارد من اول الگوریتم برنامه رو بصورت غیرشیء گرا و نهایتا فقط تابعی نوشتم و بعد که از نظر کارکرد عملی تقریبا کامل شده بود اون رو بصورت کلاس و شیء گرا درآوردم که البته این انتقال راحته و وقت و انرژی زیادی نمیبره؛ چون آدم همه چیز برنامه دستش اومده و میدونه چه کلاسهایی با چه اینترفیسی باید طراحی کنه و اکثر جزییات و مشکلات ممکن چی هستن، و بنابراین دوباره کاری نداره و بیشترش صرفا تعیین کلاسها و اینترفیس های مورد نیاز و انتقال قطعات کد (بیشتر کپی پیست) و کمی دستکاری هست.
البته درمورد یک برنامهء بزرگ احتمالا این روش مناسب نیست چون از مزایای شیء گرایی در مراحل برنامه نویسی استفاده نمیشه. ولی شاید درمورد برنامه های کوچک روش بهینه تری باشه. و ضمنا منم ممکنه این روش رو صرفا روی واحدهای عملیاتی خاصی از برنامه بصورت مجزا اجرا کنم. مثلا یک بخش از برنامه که دیتایی رو با فرمت خاصی مینویسه و میخونه، و همینطور بخشهای عملیاتی دیگر؛ یعنی قطعات خورد شده تر برنامه. بنابراین میتونم نهایتا و همچنین بصورت پله ای و مرحله ای عمل کنم و هر بخشی رو قبل از اتصال به بخشهای دیگر و شکل گرفتن کل برنامه، بصورت شیء گرا دربیارم.
البته اینم گفتم که اینا کارهای اول من بودن و مواردی که تازه بهشون برخوردم و قبلا تجربه و بینش جامع دقیقی با جزییات نسبت بهشون نداشتم.
ولی مثلا یک کلاس مربوط به دیتابیس رو که در یک پروژه نوشتم، بعدا در پروژه های دیگری استفاده کردم و کار کردن با اجزای قبلی آماده شده بصورت کلاس و شیء خیلی راحتتر و سریعتر و خواناتر و کم خطا تر بودن و از این نظر مزایای کلاس و کپسوله بودن اجزاء رو به خوبی درک کردم. فکر میکنم یکی از مزایای عمدهء برنامه نویسی شیء گرا و کامپوننتی همین باشه که موقع استفاده از اون اجزاء در برنامه های دیگر مشخص میشه، نه اینکه خود این اجزاء از ابتدا و اولین خطوط کد بصورت شیء گرا و مطابق اصول مهندسی نرم افزار نوشته شده باشن.
البته شایدم من اشتباه میکنم.
یه مثال دیگه ولی جزیی تر و محدودتر میزنم تا بهتر درک کنید منظورم چیه.
بطور مثال وقتی کلاسی رو طراحی میکنم، اول تمام متدها و متغییرهاش رو بصورت Public تعریف میکنم و وقت و انرژی روی این نمیذارم که فکر و دقت کنم و بین اونها تمایز بصورت Private و Protected و Public قرار بدم. چون کلاس تا از صفر بخواد به تکامل نهایی خودش برسه، تغییرات زیادی میکنه و اگر بخوام حین کدنویسی سطح دسترسی ها رو هم تعیین بکنم بارها مجبور میشم حیطهء دسترسی یک متغییر یا متد رو تغییر بدم یا این متدها و متغییرها به کلی حذف میشن یا چیزهای دیگری جاشون رو میگیرن. بنابراین، نهایتا که کلاس از نظر متدها و پارامترهاشون و متغییرهای داخلی و و اینترفیس خارجی تقریبا به ثبات و شکل نهایی خودش رسید، میتونم چیزهایی مثل سطح دسترسی هر متد و متغییر رو مشخص کنم. فکر میکنم از ابتدا تعیین کردن تمامی جزییات و مقوله های شیء گرایی، بهینه و عاقلانه نیست، چون در این صورت کارهای تکراری و اضافی زیادی انجام میشن.
میخواستم نظر شما و اصولش رو در این زمینه، ترجیحال با سند و استدلال روشنگر، بدونم.
خیلی ممنون از کمک شما.