PDA

View Full Version : گپی خودمانی



miladvj
شنبه 21 تیر 1399, 06:08 صبح
گپی خودمانی از ادبیات جدی | با معصوم علی صیدی (https://seriouslit.com/%d8%a7%d8%af%d8%a8%db%8c%d8%a7%d8%aa-%d8%ac%d8%af%db%8c-%d8%a7%d8%b2-%d8%b2%d8%a8%d8%a7%d9%86-%d9%85%d8%b9%d8%b5%d9%88%d9%85-%d8%b9%d9%84%db%8c-%d8%b5%db%8c%d8%af%db%8c/)
اولین مشوقم در داستان‌نویسی محمد شکری (آرش کرمانشاهی) بود؛ معلم ادبیاتم که مجرب بود و مستعد در ادبیات. دوران شکل‌گیری شخصیت من، بی‌آنکه تصوری از چشم‌انداز آن داشته باشم، شکل می‌گرفت. من، برخلاف هم‌سن‌وسال‌هایم که غرق رؤیاهای کودکانه بودند، در واژه‌ها و کتاب‌ها غرق بودم. شکلی از تفکر، تعهد و مسئولیت‌پذیری داشت در من نهادینه می‌شد. در ذهنم دغدغه‌هایی از جنس معیشت، تحصیل و تربیت مردمان پیرامونم و مسائلی فرای این‌ها شکل می‌گرفت. دوران شوربختی و درگیرشدن با دغدغه‌هایی که فراتر از سن‌وسالم بود، دوران فردیت‌یافتن و شکل‌گیری هویت شخصی‌ام و دوران نوجوانی با دیدگاهی مردگونه. من لذت را در چیز دیگری جست‌وجو می‌کردم. جلسات شعرخوانی و کتاب‌خوانی با دوستان همفکر؛ در محافل روشنفکری خودجوش. روزگارم به این روال و بر این منوال طی می‌شد؛ این موارد را در خاطراتم (فصل‌های خزانی) به‌طور مفصل توضیح داده‌ام. نقش پدر و معلمینم در نوع نگاهم به مسائل، تأثیر فوق‌العاده‌ای داشت. روزها و شب‌های تنهایی‌ام با کتاب یا در جمع علاقه‌مندان به آن سپری شد.