جداول مربوط به گفتگوی آنلاین و ویزیت آنلاین [بایگانی]

bitasoft.ir

شنبه 18 شهریور 1402, 22:03 عصر

با سلام با توجه به اینکه ویزیت انلاین و گفتگو و تیکیت هر سه شامل یک بحث گفتگو هستن آیا باید برای هر یه این بحث ها جداول مشترکی کار کرد یا مثلا ویزیت آنلاین بحث گفتگوش باید جدا باشه ممنون میشم راهنمایی کنین

برای طراحی و پیاده‌سازی سیستم‌های ویزیت آنلاین، گفتگوها و تیکت‌ها، می‌توانید به متغیرهای مختلفی فکر کنید و بسته به نیازهای خاص شرکت یا پروژه‌ی خود، تصمیم‌گیری کنید که آیا باید این بحث‌ها جداگانه باشند یا مشترک اطلاعات را به اشتراک بگذارند. در زیر چند نکته را برای هریک از این بحث‌ها مرور می‌کنیم:

ویزیت آنلاین (Online Visits):

اگر ویزیت آنلاین به منظور ملاقات مجازی بین پزشک و بیمار انجام می‌شود و اطلاعات پزشکی مهمی از طریق این ویزیت به اشتراک گذاشته می‌شود، ممکن است بخواهید این بحث را جداگانه مدیریت کنید تا امنیت اطلاعات بیمار را حفظ کنید.

گفتگوها (Chats):

گفتگوها معمولاً برای مکالمات متنی بین کاربران یا مشتریان و پشتیبانی مورد استفاده قرار می‌گیرند. اگر اطلاعات حساسی از طریق این گفتگوها به اشتراک گذاشته نمی‌شود و فقط برای پشتیبانی عمومی استفاده می‌شود، ممکن است بخواهید این گفتگوها را در یک مکان مشترک مدیریت کنید.

تیکت‌ها (Tickets):

تیکت‌ها عمدتاً برای مدیریت تقاضاها، درخواست‌ها و مشکلات مشتریان استفاده می‌شوند. در معمولی‌ترین حالت، تیکت‌ها به موضوعات خاصی اختصاص می‌یابند (مانند مشکلات فنی، درخواست‌های محصولات و خدمات، شکایات، و غیره) و می‌توان آنها را در مکان مشترکی مدیریت کرد.

بسته به نیازهای شما، می‌توانید تصمیم بگیرید که آیا باید این بحث‌ها جداگانه باشند یا مشترک اطلاعات را به اشتراک بگذارند. مهمترین نکته این است که به امنیت اطلاعات حساس توجه کنید و از رویکردهای مشترک یا جداگانه مدیریت برای هر بحث استفاده کنید که امنیت و انتظام کاری را حفظ کند. همچنین، توجه به نیازها و سیاق کاری خود دارد و باید با توجه به آنها تصمیم‌گیری کنید.

در این مثال، از تراکنش‌ها (Visits)، گفتگوها (Chats)، و تیکت‌ها (Tickets) برای مثال استفاده می‌شود:

جدول تراکنش‌ها (Visits):

جدول: Visits
فیلدها:

VisitID (کلید اصلی): شناسه یکتای هر ویزیت آنلاین.
PatientID: شناسه بیمار مرتبط با ویزیت.
DoctorID: شناسه پزشک مرتبط با ویزیت.
VisitDate: تاریخ و ساعت ویزیت.
Diagnosis: تشخیص پزشک برای بیمار.
سایر فیلدهای مرتبط با ویزیت (بر اساس نیازهای شما).

جدول گفتگوها (Chats):

جدول: Chats
فیلدها:

ChatID (کلید اصلی): شناسه یکتای هر گفتگو.
UserID: شناسه کاربری شرکت‌کننده در گفتگو (کاربر یا پشتیبان).
Timestamp: زمان شروع گفتگو.
Message: متن پیام گفتگو.
سایر فیلدهای مرتبط با گفتگو (بر اساس نیازهای شما).

جدول تیکت‌ها (Tickets):

جدول: Tickets
فیلدها:

TicketID (کلید اصلی): شناسه یکتای هر تیکت.
CustomerID: شناسه مشتری مرتبط با تیکت.
Category: دسته‌بندی تیکت (مثلاً مشکلات فنی، درخواست‌های محصولات و خدمات).
Status: وضعیت تیکت (مثلاً باز، در حال پردازش، بسته شده).
Description: توضیحات مشتری در مورد تیکت.
سایر فیلدهای مرتبط با تیکت (بر اساس نیازهای شما).

در این مثال، از کلید‌های اصلی مختلف برای هر جدول برای شناسایی یکتا بودن رکوردها استفاده شده است. همچنین، بر اساس نیازهای شما، می‌توانید روابط میان جداول را با استفاده از کلیدهای خارجی تعیین کنید تا اطلاعات مرتبط میان این بحث‌ها را مدیریت کنید.

در اینجا یک جدول ممکن برای کاربران به همراه فیلدها و کلیدهای اصلی آن آورده شده است:
جدول کاربران (Users):

جدول: Users
فیلدها:

UserID (کلید اصلی): شناسه یکتای هر کاربر.
FirstName: نام کاربر.
LastName: نام خانوادگی کاربر.
Email: آدرس ایمیل کاربر (می‌تواند کلید یکتا برای شناسایی کاربر باشد).
Username: نام کاربری کاربر.
Password: رمز عبور کاربر (باید به صورت هش شده ذخیره شود).
سایر فیلدهای مرتبط با کاربران (بر اساس نیازهای شما).

در این مثال، UserID می‌تواند به عنوان کلید اصلی برای شناسایی یکتا کاربران استفاده شود. همچنین، برای امنیت رمز عبور، بهتر است رمزها به صورت هش شده ذخیره شوند و از الگوریتم‌های هش امنیتی معتبر استفاده شود.

کد SQL Server برای ایجاد جداول در حالت رویکرد Database First

CREATE TABLE Visits (
VisitID INT PRIMARY KEY,
PatientID INT,
DoctorID INT,
VisitDate DATETIME,
Diagnosis VARCHAR(255),
-- توضیحات کامنت‌ها
-- VisitID: شناسه یکتای ویزیت.
-- PatientID: شناسه بیمار.
-- DoctorID: شناسه پزشک.
-- VisitDate: تاریخ ویزیت.
-- Diagnosis: تشخیص پزشک برای بیمار.
-- سایر فیلدها بر اساس نیازهای شما.
);

GO

CREATE TABLE Chats (
ChatID INT PRIMARY KEY,
UserID INT,
Timestamp DATETIME,
Message TEXT,
-- توضیحات کامنت‌ها
-- ChatID: شناسه یکتای گفتگو.
-- UserID: شناسه کاربری شرکت‌کننده در گفتگو.
-- Timestamp: زمان شروع گفتگو.
-- Message: متن پیام گفتگو.
-- سایر فیلدها بر اساس نیازهای شما.
);

GO

CREATE TABLE Tickets (
TicketID INT PRIMARY KEY,
CustomerID INT,
Category VARCHAR(50),
Status VARCHAR(20),
Description TEXT,
-- توضیحات کامنت‌ها
-- TicketID: شناسه یکتای تیکت.
-- CustomerID: شناسه مشتری مرتبط با تیکت.
-- Category: دسته‌بندی تیکت.
-- Status: وضعیت تیکت.
-- Description: توضیحات مشتری در مورد تیکت.
-- سایر فیلدها بر اساس نیازهای شما.
);

GO

CREATE TABLE Users (
UserID INT PRIMARY KEY,
FirstName VARCHAR(50),
LastName VARCHAR(50),
Email VARCHAR(255),
Username VARCHAR(50),
Password VARCHAR(255), -- رمز عبور به صورت هش شده ذخیره شود.
-- توضیحات کامنت‌ها
-- UserID: شناسه یکتای کاربر.
-- FirstName: نام کاربر.
-- LastName: نام خانوادگی کاربر.
-- Email: آدرس ایمیل کاربر (می‌تواند کلید یکتا برای شناسایی کاربر باشد).
-- Username: نام کاربری کاربر.
-- Password: رمز عبور (باید به صورت هش شده ذخیره شود).
-- سایر فیلدها بر اساس نیازهای شما.
);

و اگر از حالت رویکرد Code first استفاده می کنین Entity های شما یه همچین کاحلی خواهند داشت:
به منظور ایجاد مدل‌های داده (Entity Framework Core) با روابط و Fluent API در EF Core 5 یا 6، می‌توانید از کدهای زیر برای مدل‌ها و تعریف روابط استفاده کنید. در اینجا مدل‌ها با استفاده از Code-First روش در C#‎‎ ایجاد شده‌اند:

using Microsoft.EntityFrameworkCore;
using System;
using System.Collections.Generic;

namespace YourNamespace
{
public class User
{
public int UserID { get; set; }
public string FirstName { get; set; }
public string LastName { get; set; }
public string Email { get; set; }
public string Username { get; set; }
public string Password { get; set; }

// Navigation properties
public List<Visit> Visits { get; set; }
public List<Chat> Chats { get; set; }
}

public class Visit
{
public int VisitID { get; set; }
public int PatientID { get; set; }
public int DoctorID { get; set; }
public DateTime VisitDate { get; set; }
public string Diagnosis { get; set; }

// Navigation properties
public User Patient { get; set; }
public User Doctor { get; set; }
}

public class Chat
{
public int ChatID { get; set; }
public int UserID { get; set; }
public DateTime Timestamp { get; set; }
public string Message { get; set; }

// Navigation properties
public User User { get; set; }
}

public class Ticket
{
public int TicketID { get; set; }
public int CustomerID { get; set; }
public string Category { get; set; }
public string Status { get; set; }
public string Description { get; set; }

// Navigation properties
public User Customer { get; set; }
}

public class YourDbContext : DbContext
{
public DbSet<User> Users { get; set; }
public DbSet<Visit> Visits { get; set; }
public DbSet<Chat> Chats { get; set; }
public DbSet<Ticket> Tickets { get; set; }

protected override void OnModelCreating(ModelBuilder modelBuilder)
{
// Configure relationships using Fluent API
modelBuilder.Entity<Visit>()
.HasOne(v => v.Patient)
.WithMany(u => u.Visits)
.HasForeignKey(v => v.PatientID);

modelBuilder.Entity<Visit>()
.HasOne(v => v.Doctor)
.WithMany(u => u.Visits)
.HasForeignKey(v => v.DoctorID);

modelBuilder.Entity<Chat>()
.HasOne(c => c.User)
.WithMany(u => u.Chats)
.HasForeignKey(c => c.UserID);

modelBuilder.Entity<Ticket>()
.HasOne(t => t.Customer)
.WithMany(u => u.Tickets)
.HasForeignKey(t => t.CustomerID);
}
}
}

در این مثال، ما از کلاس‌های User، Visit، Chat، و Ticket به عنوان مدل‌های داده استفاده کرده‌ایم. همچنین، با استفاده از Fluent API در متد OnModelCreating در کلاس YourDbContext، روابط بین مدل‌ها را تعریف کرده‌ایم. این کد به شما امکان ایجاد پایگاه داده با توجه به این مدل‌ها و روابط را می‌دهد.

امید است به کار آید . . .