SaraAhmadi12
پنج شنبه 04 بهمن 1403, 10:51 صبح
تشخیص اختلال شخصیت مرزی
شخصیت در طول رشد کودک و نوجوان به تکامل خود ادامه می دهد. به همین دلیل، روانشناسان و مشاوران معمولاً فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی را تا سن 18 سالگی تشخیص نمی دهند. گاهی اوقات، اگر علائم قابل توجه باشد و حداقل یک سال طول بکشد، ممکن است یک فرد کمتر از 18 سال به اختلال شخصیت مرزی تشخیص داده شود. برخی از اقداماتی که برای تشخیص این اختلال انجام می شوند شامل:
مصاحبه مفصل با یک متخصص سلامت روان.
ارزیابی سلامت روان که ممکن است شامل تکمیل یک سری سوالات باشد.
بررسی تاریخچه پزشکی، سابقه مشکلات روانی در خانواده و معاینه فرد.
بحث در مورد علائم.
درمان اختلال شخصیت مرزی
معمولا نوع درمان اختلال شخصیت مرزی با توجه به علائم، سن و شرایط سلامت عمومی هر فرد انجام می شود. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به درمان ها پاسخ می دهند و بهبود پیدا می کنند. درمان اصلی که برای اختلال شخصیت مرزی استفاده می شود گفتار درمانی است که در گاهی موارد ممکن است با استفاده از داروها همراه باشد. در ادامه به بررسی روشهای موجود برای درمان اختلال شخصیت مرزی می پردازیم.
روان درمانی (گفتار درمانی)
روان درمانی یا گفتار درمانی یکی از بهترین درمان ها برای اختلال شخصیت مرزی است. هدف از این درمان، این است که به فرد کمک کند انگیزه ها و ترس های مرتبط با افکار و رفتار خود را پیدا کرده و ارتباط مثبت تری با دیگران برقرار کند. انواع روان درمانی که برای اختلال شخصیت مرزی استفاده می شود شامل:
رفتار درمانی دیالکتیکی برای اختلال شخصیت مرزی: این نوع درمان به طور خاص برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ایجاد شده است. رفتار درمانی دیالکتیکی بر کمک به پذیرش واقعیت زندگی و رفتارهای خود و همچنین کمک به یادگیری در ایجاد تغییر در زندگی از جمله رفتارهای غیر مفید تمرکز می کند. این درمان به افراد می آموزد که چگونه احساسات خود را کنترل کنند، رفتارهای خود مخرب را کاهش دهند و و روابط خود با دیگران را بهبود ببخشند.
درمان شناختی رفتاری: این یک نوع درمان ساختاریافته و هدف گرا است. درمان شناختی رفتاری به فرد کمک می کند تا باورهای خود که ناشی از تحریف در دیده ها است را تغییر دهد و همچنین می تواند به مشکلات رابطه کمک کند. هدف از این درمان این است که فرد یاد بگیرد افکار منفی را شناسایی کند و با آنها کنار بیاید و نوسانات خلقی را کاهش دهد.
گروه درمانی: این نوعی از روان درمانی است که در آن گروهی از افراد با هم در یک مکان جمع می شوند تا مشکلات خود را با هم زیر نظر یک درمانگر یا روانشناس شرح دهند و به بحث بگذارند. گروه درمانی ممکن است به افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی کمک کند تا به طور مثبت با دیگران تعامل داشته باشند و احساسات خود را به طور موثر بیان کنند.
درمان اختلال شخصیت مرزی مجله بیچشک (https://bichashk.com/blog/%d8%a7%d8%ae%d8%aa%d9%84%d8%a7%d9%84-%d8%b4%d8%ae%d8%b5%db%8c%d8%aa-%d9%85%d8%b1%d8%b2%db%8c/)
داروهای اختلال شخصیت مرزی
در حال حاضر هیچ دارویی وجود ندارد که به طور خاص برای درمان اختلال شخصیت مرزی تولید شده باشد. اما برخی از داروها وجود دارند که ممکن است به کاهش علائم این اختلال کمک کنند. داروهایی که ممکن است برای درمان اختلال شخصیت مرزی تجویز شوند معمولا برای کمک به افسردگی، تکانشگری، پرخاشگری یا اضطراب ناشی از این اختلال هستند.
زندگی با بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی
افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی معمولاً در روابط، به ویژه با افراد نزدیک به خود، مشکل دارند. نوسانات خلقی شدید، طغیان خشم، ترس مزمن از رها شدن، و رفتارهای تکانشی و غیرمنطقی آنها می تواند باعث شود که افراد اطراف آنها احساس درماندگی، سوء استفاده و عدم تعادل کنند. فرد در زندگی با بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی می تواند با مدیریت واکنش های خود، ایجاد محدودیت های محکم و بهبود ارتباط خود با مبتلا به تغییر رابطه خود با فرد مبتلا کمک کنید. در واقع، تحقیقات نشان می دهند بیمارانی که حمایت و ثبات بیشتری را در خانه دارند، زودتر از کسانی که روابطشان آشفت ه‌تر و ناامن است، بهبود پیدا می کنند. برخی از اقداماتی که می توانید در مقابل این افراد انجام دهید عبارتند از:
به آنها در جستجوی درمان و کسب حمایت کمک کنید
اگر فرد مبتلا عصبی است با او درگیر یک مشاجره نشوید و صبر کنید تا هردو آرامش خود را به دست آورید.
سعی کنید به جای قضاوت در مورد واکنش های افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به آنها گوش دهید و احساسات آنها را بپذیرید.
آرام باشید و اگر احساس می کنید عصبانی یا ناراحت هستید، سعی کنید زمانی را به تنهایی بگذرانید تا از فرد کمی فاصله بگیرید.
در زمان سختی ها ویژگی های مثبت افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی را به آنها یادآوری کنید.
مرزهای واضحی تعیین کنید و اگر فرد در مورد طرد شدن یا رها شدن احساس ناامنی می کند با آرامش در مورد احساسات خود نسبت به آنها صحبت کنید.
زمانی که فرد احساس خوبی دارد از او بپرسید که چگونه می‌توانید در مواقع سختی به او کمک کنید و از قبل برای این شرایط برنامه ریزی کنید.
با او صحبت کنید و سعی کنید بفهمید که چه نوع موقعیت ها یا مکالماتی (محرک ها) ممکن است باعث ایجاد افکار و احساسات منفی در آنها شود و سعی کنید از ایجاد محرک ها خودداری کنید.
برای آنها حواس پرتی ایجاد کنید و سعی کنید فعالیت ها یا کارهایی مانند تماشای فیلم را پیشنهاد دهید.
مراقبت از شخص دیگری می تواند سخت و استرس زا باشد و مهم است که به یاد داشته باشید که سلامت روان شما نیز مهم است. پس در مراقبت از خود غفلت نکنید.
شخصیت در طول رشد کودک و نوجوان به تکامل خود ادامه می دهد. به همین دلیل، روانشناسان و مشاوران معمولاً فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی را تا سن 18 سالگی تشخیص نمی دهند. گاهی اوقات، اگر علائم قابل توجه باشد و حداقل یک سال طول بکشد، ممکن است یک فرد کمتر از 18 سال به اختلال شخصیت مرزی تشخیص داده شود. برخی از اقداماتی که برای تشخیص این اختلال انجام می شوند شامل:
مصاحبه مفصل با یک متخصص سلامت روان.
ارزیابی سلامت روان که ممکن است شامل تکمیل یک سری سوالات باشد.
بررسی تاریخچه پزشکی، سابقه مشکلات روانی در خانواده و معاینه فرد.
بحث در مورد علائم.
درمان اختلال شخصیت مرزی
معمولا نوع درمان اختلال شخصیت مرزی با توجه به علائم، سن و شرایط سلامت عمومی هر فرد انجام می شود. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به درمان ها پاسخ می دهند و بهبود پیدا می کنند. درمان اصلی که برای اختلال شخصیت مرزی استفاده می شود گفتار درمانی است که در گاهی موارد ممکن است با استفاده از داروها همراه باشد. در ادامه به بررسی روشهای موجود برای درمان اختلال شخصیت مرزی می پردازیم.
روان درمانی (گفتار درمانی)
روان درمانی یا گفتار درمانی یکی از بهترین درمان ها برای اختلال شخصیت مرزی است. هدف از این درمان، این است که به فرد کمک کند انگیزه ها و ترس های مرتبط با افکار و رفتار خود را پیدا کرده و ارتباط مثبت تری با دیگران برقرار کند. انواع روان درمانی که برای اختلال شخصیت مرزی استفاده می شود شامل:
رفتار درمانی دیالکتیکی برای اختلال شخصیت مرزی: این نوع درمان به طور خاص برای افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ایجاد شده است. رفتار درمانی دیالکتیکی بر کمک به پذیرش واقعیت زندگی و رفتارهای خود و همچنین کمک به یادگیری در ایجاد تغییر در زندگی از جمله رفتارهای غیر مفید تمرکز می کند. این درمان به افراد می آموزد که چگونه احساسات خود را کنترل کنند، رفتارهای خود مخرب را کاهش دهند و و روابط خود با دیگران را بهبود ببخشند.
درمان شناختی رفتاری: این یک نوع درمان ساختاریافته و هدف گرا است. درمان شناختی رفتاری به فرد کمک می کند تا باورهای خود که ناشی از تحریف در دیده ها است را تغییر دهد و همچنین می تواند به مشکلات رابطه کمک کند. هدف از این درمان این است که فرد یاد بگیرد افکار منفی را شناسایی کند و با آنها کنار بیاید و نوسانات خلقی را کاهش دهد.
گروه درمانی: این نوعی از روان درمانی است که در آن گروهی از افراد با هم در یک مکان جمع می شوند تا مشکلات خود را با هم زیر نظر یک درمانگر یا روانشناس شرح دهند و به بحث بگذارند. گروه درمانی ممکن است به افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی کمک کند تا به طور مثبت با دیگران تعامل داشته باشند و احساسات خود را به طور موثر بیان کنند.
درمان اختلال شخصیت مرزی مجله بیچشک (https://bichashk.com/blog/%d8%a7%d8%ae%d8%aa%d9%84%d8%a7%d9%84-%d8%b4%d8%ae%d8%b5%db%8c%d8%aa-%d9%85%d8%b1%d8%b2%db%8c/)
داروهای اختلال شخصیت مرزی
در حال حاضر هیچ دارویی وجود ندارد که به طور خاص برای درمان اختلال شخصیت مرزی تولید شده باشد. اما برخی از داروها وجود دارند که ممکن است به کاهش علائم این اختلال کمک کنند. داروهایی که ممکن است برای درمان اختلال شخصیت مرزی تجویز شوند معمولا برای کمک به افسردگی، تکانشگری، پرخاشگری یا اضطراب ناشی از این اختلال هستند.
زندگی با بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی
افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی معمولاً در روابط، به ویژه با افراد نزدیک به خود، مشکل دارند. نوسانات خلقی شدید، طغیان خشم، ترس مزمن از رها شدن، و رفتارهای تکانشی و غیرمنطقی آنها می تواند باعث شود که افراد اطراف آنها احساس درماندگی، سوء استفاده و عدم تعادل کنند. فرد در زندگی با بیمار مبتلا به اختلال شخصیت مرزی می تواند با مدیریت واکنش های خود، ایجاد محدودیت های محکم و بهبود ارتباط خود با مبتلا به تغییر رابطه خود با فرد مبتلا کمک کنید. در واقع، تحقیقات نشان می دهند بیمارانی که حمایت و ثبات بیشتری را در خانه دارند، زودتر از کسانی که روابطشان آشفت ه‌تر و ناامن است، بهبود پیدا می کنند. برخی از اقداماتی که می توانید در مقابل این افراد انجام دهید عبارتند از:
به آنها در جستجوی درمان و کسب حمایت کمک کنید
اگر فرد مبتلا عصبی است با او درگیر یک مشاجره نشوید و صبر کنید تا هردو آرامش خود را به دست آورید.
سعی کنید به جای قضاوت در مورد واکنش های افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به آنها گوش دهید و احساسات آنها را بپذیرید.
آرام باشید و اگر احساس می کنید عصبانی یا ناراحت هستید، سعی کنید زمانی را به تنهایی بگذرانید تا از فرد کمی فاصله بگیرید.
در زمان سختی ها ویژگی های مثبت افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی را به آنها یادآوری کنید.
مرزهای واضحی تعیین کنید و اگر فرد در مورد طرد شدن یا رها شدن احساس ناامنی می کند با آرامش در مورد احساسات خود نسبت به آنها صحبت کنید.
زمانی که فرد احساس خوبی دارد از او بپرسید که چگونه می‌توانید در مواقع سختی به او کمک کنید و از قبل برای این شرایط برنامه ریزی کنید.
با او صحبت کنید و سعی کنید بفهمید که چه نوع موقعیت ها یا مکالماتی (محرک ها) ممکن است باعث ایجاد افکار و احساسات منفی در آنها شود و سعی کنید از ایجاد محرک ها خودداری کنید.
برای آنها حواس پرتی ایجاد کنید و سعی کنید فعالیت ها یا کارهایی مانند تماشای فیلم را پیشنهاد دهید.
مراقبت از شخص دیگری می تواند سخت و استرس زا باشد و مهم است که به یاد داشته باشید که سلامت روان شما نیز مهم است. پس در مراقبت از خود غفلت نکنید.