ساختار فایل های XAML :
همانطور که قبلا نیز بدان اشاره شد، زبان XAML یک زبان XML base می باشد. پس طبیعتا شباهت بسیار زیاد و نزدیکی به قایل های XML دارد که تاکنون زیاد با آن ها سرو کار داشته اید. اما توجه به چهار نکته زیر که به نحوی قوانین فایل های XAML را بیان می کنند، می تواند در درک ساختار XAML ههآ بسیار مفید باشد.
همواره چهار نکته زیر را به خاط ر داشته باشید :
الف: هر تگ آغاز شونده XAML نشان دهنده به نمونه ای از کلاس خاص در WPF نگاشت خواهد شد به عنوان مثال تگ <TextBlock> نشان دهنده آبجکتی از کلاس TextBlock می باشد. منظور از کلاس، هر کلاسی می تواند باشد. بهعنوان مثال فرض کنید، کلاسی با نام MyCustomTextBox ایجاد کرده اید. حال می توانید با دستوری مشابه <cl:MyCustomTextBox> نمونه ای از آبجکت MyCustomTextBox را مشخص نمایید.
نکته:
کلمه cl به کار رفته در دستور فوق، جزء کلمات کلیدی نیست. در واقع نباید این تصور را بکنید، برای ایجاد نگاشت به کلاس های ساخته شده توسط خودمان، حتما کلمه cl را قبل از به کار ببریم. در واقع در این مثال من فرض کرده ام، که cl ، اشاره به فضای نامی دارد که کلاس MyCustomTextBox درون آن قرار گرفته است. نحوه مشخص کردن و اضافه کردن اسمبلی ها را در اسناد XAML را به زودی فرا خواهید گرفت.
ب: به دو صورت می توانید پایان تگ های XAML را مشخص نمایید.
حالت اول : در این حالت از علامت (/>) در پایان تگ استفاده می کنید. که بیانگر پایان تگ می باشد.
قاعده نحوی :
<[Object Name] [ Object Attributes ] />
نمونه :
<TextBlock Text="this is a sample textBlock"/>
حالت دوم : از تگ (</[ObjectName]>) در پایان کد استفاده نمایید.
قاعده نحوی :
<[Object Name] [ Object Attributes ] ></[ObjectName]>
نمونه :
<TextBlock Text="this is a sample textBlock"></TextBlock>
ج: پس از نام آبجکت در تگ شروع کد، می توانید صفات آن آبجکت را مشخص نمایید. به عنوان مثال تکه کد زیر، یک Button را مشخص می کند که خواصی برای آن تنظیم شده است. همچنین رویداد کلیک برای آن تعریف شده است.
<Button Name="btnSum" Content="Calculate" Click="btnSum_Click"></Button>
د: می توانید خواص هر آبجکت را بین تگ های آغازین و پایانی آبجکت مورد نظر قرار دهید. به عنوان مثال کد فوق، با کد زیر برابر است:
<Button Click="btnSum_Click">
<Button.Name>btnSum</Button.Name>
<Button.Content>Calculate</Button.Content>
</Button>
عادت خوب :
سعی کنید، عادت به استفاده از روش دوم ( روش د ) در تنظیم خواص آبجکت ها کنید. البته این موضوع بیشتر برای زمانی استفاده می شود که بخواهید از خواص پیچیده و ترکیبی برای یک آبجکت استفاده کنید.( این موضوع را کمی جلوتر خواهید دید). ولی به عنوان نمونه برای مثال فوق، بهتر است که از روش ( ج ) به جای روش ( د) استفاده گردد.
