شکل ساده یک سند XAML :
در قطعه کد زیر، ساده ترین شکل یک فایل XAML را می بینید. این کدها هنگام ایجاد Window های جدید به برنامه، برای هر Window توسط خود ویوژوال استودیو ایجاد می گردد.
<Window x:Class="WpfApplication1.Window1"
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
Title="Window1" Height="300" Width="300">
<Grid>
</Grid>
</Window>
حال در ادامه اجزای قطعه کد فوق را با هم خواهیم دید:
اگر خوب دقت کنید، کد فوق دارای دو تگ کلی می باشد. یکی تگ Window و دیگری تگ Grid می باشد.
تگ Window بیانگر این است، که این فایل اشاره به یک آبجکت Window دارد. همانطور که قبلا گفتم Window ها در WPF به مانند Form ها در WinApp می باشند.
تگ Grid اشاره به آبجکتی به نام Grid دارد که یکی از پر کاربردترین آبجکت های WPF می باشد که جزء کنترل های Container است. این کنترل به همراه کنترل های دیگر که همه از کلاسی به نام panel ارث بری می کنند، وظیفه طرح بندی (Layout) پنجره های شما را دارند در مورد این کنترل به همراه کنترل های مربوطه، در بخش Layout مفصل صحبت خواهم کرد.
در خط اول قطعه کد فوق، دستور زیر را مشاهده می کنید:
x:Class="WpfApplication1.Window1
این دستور، بیانگر این است که فایل XAML جاری، مربوط به کلاس Window1 که در فضای نام WpfAplication1 قرار گرفته است می باشد. به عنوان مثال چناچه یک Button به فایل XAML فوق اضافه کنید، و برای آن رویدادی (مثلا Click) تعریف کنید، کد های این رویداد درون کلاس Window1 در درون فضای نام WpfApplication1 خواهد بود. این نوع تعریف کلاس و ربط دادن آن به کد های مروبوط به طراحی فرم، برای برنامه نویسان ASP.NET 2.0 آشنا می باشند. ( اصطلاحا به آن Code-Behind Class گفته می شود) در آن جا هم از تکنیکی مشابه این استفاده می گردد.
این موضوع باعث جدایی واسط کاربری ما از منطق برنامه می شود. علاوه بر این شما می توانید، فایل های XAML را به صورت پویا و در هنگام زمان اجرای برنامه، فراخوانی کرده و توسط ان ها، واسط کاربری پنجره مربوطه را ایجاد نمایید.
حال به دوخط کد زیر که در قطعه کد فوق قرار گرفته اند توجه کنید :
xmlns="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml/presentation"
xmlns:x="http://schemas.microsoft.com/winfx/2006/xaml"
این دوخط، دو فضای نام کلی را در برنامه های WPF مشص می کند. در واقع هر سند XAML مربوط به WPF شامل این دو فضای نام خواهد بود. توضیحات بیشتر در مورد فضای نام ها در XAML را در بخش بعدی توضیح خواهد داد. همچنین در آن بخش خواهید دید که دو فضای نام فوق شامل چه عناصری در WPF می باشند.
در نهایت، سه خاصیت برای Window تعریف شده است. خاصیت اول مربوط Tilte پنجره می باشد. این خاصیت مانند خاصیت Text در فرم های ویندوزی می باشد. در واقع متنی که به عنوان مقدار در این خاصیت قرار بگیرد، به نوار عنوان پنجره و همچنین در زمانی که پنجره در حالت minimize قرار دارد، در Taskbar ویندوز، نشان داده خواهد شد.
دوخاصیت بعدی هم به ترتیب ارتفاع و عرض Window را مشخص می کند.
