ببخشید برادر که خدا ایده رو تو این ترحیم ها انداخته تو ذهنم و از بد شانسی که دارم تو ایران من رو خدا به وجود او رده که ای کاش میمردم ولی تو کشور ایران نبودم که همشون از نا امیدی حرف میزنی و ببخشید که از درجات بالا علم بر خورد نیستم و تازه دارم تمام اینها رو یاد میگریم تا کم کم پیاده کنم و ببخشید که بیل گیتس نیستم درجه هو شیم 180 باشه و حرف بزرگ تر از دهن م میزنم. ولی امید به این دارم که نشان بدم چطور یه بچه فقیر پایین شهری که خرج ش رو به سختی در میاره و اینکه به وسیله کتاب و فیلم آموزشی درس های رو یاد میگیره که بیرون پول کلاس آموزشی ندهد که کلی هزینه درس های میشه که یاد مدن. آموزش ها رو و کلی کار میکنم تا بتونم بابت کارم جواب بگریم. و تو کشوری هستم که به علم توجه نمیشه. و از علم مردم خوشش نمیاد فقط به فکر جنگ کردن هستن. و فقط بگن انرژی هستی داریم که میدونم از این انرژی هستی ایران هم با خواری در نمیاد. و شرمنده نتوانستم از ایران فرار کنم برم آمریکا چون هزینه رو نداشتم داشتم زود تر از اینها فرار میکردم و پشت سرم رو نگاه نمیکردم. و به فکر پیشرفت کشور های خارجی میشدم و میگفتم ول کن ایران رو به زار تو خو ماری به مونن اونها تکنولوژی رو میخوان چیکار بزار تو همون دوره قاجار هستن بمونه و میخوان چیکار پیشرفت کنن . اگه میتوانستم میرفتم. ولی شانس بدم تو ایران هستم ولی سیستم رو به زور زحمت میشنیم میسازم و نشان میدم میشه تو کشوری که هیچ علمی نیست پیشرفت کرد و کسی هم وضع مالی خوبی نداره میتوانی بهترین تکنولوژی رو بسازی و بفروشی به کل دنیا. فقط شما بشنید از ناامیدی هات ون حرف بزنید.