ولی مشکل از خط دوم شروع میشه. ببینید ما متآسفانه از کاراکتر خط جدید به عنوان کاراکتر هماهنگ کننده ( جدا کننده دستورات ) استفاده کردیم. یعنی بین هر دستور مستقل باید یک یا چند کاراکتر خط جدید وجود داشته باشه (علامت "+" بعد از Newline به همین معنی هست ) . مشکل اینجاست که ممکنه مثلآ برنامه نویس بخواد یه برنامه که فقط از یک دستور فراخوانی کتابخانه (USE) تشکیل شده رو بنویسه و بعد از این دستور هم قاعدتآ نیازی به درج خط جدید نیست. این درحالیه که با توجه به این گرامر , تحلیلگر نحویمون از این برنامه ایراد میگیره.
یعنی حداقل 1 کاراکتر خط جدید باید در هر کدی وجود داشته باشه؟ در این صورت به نظر من باید قبل از این که کد رو تحویل بدیم، خودمون یه سری ویرایش های جزئی روش بکنیم؛ مثلا به آخر هر کدی یه کاراکتر خط جدید اضافه کنیم...